ចិត្តរបស់អ្នកអធិស្ឋានតម
ការឃ្លានអាហារ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិបាកទ្រាំ។ គ្រូរបស់ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យអធិស្ឋានតម ដើម្បីផ្តោតទៅលើព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលការអធិស្ឋានតមបានកន្លងផុតទៅកាន់តែយូរ នៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានតម៤០ថ្ងៃ ដោយរបៀបណា? ខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីទទួលបាននូវសន្តិភាព កម្លាំង និងការអត់ធ្មត់។ ជាពិសេសគឺការអត់ធ្មត់តែម្តង។
បើយើងមានសុខភាពផ្លូវកាយល្អ ការអធិស្ឋានតមអាចបង្រៀនយើង អំពីសារៈសំខាន់នៃអាហារខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ”(ម៉ាថាយ ៤:៤)។ ដូចដែលខ្ញុំបានដឹងពីដំបូង ការអធិស្ឋានតមតែម្យ៉ាង គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងនាំយើងចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់ឡើយ!
តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់ប្រាប់រាស្រ្តទ្រង់ តាមរយៈហោរាសាការីថា ការអធិស្ឋានតមរបស់ពួកគេ គ្មានប្រយោជន៍ទេ ព្រោះវាមិនបាននាំឲ្យមានការបម្រើដល់អ្នកក្រីក្រ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសួរត្រង់ៗថា តើពួកគេពិតជាបានអធិស្ឋានតម ដើម្បីទ្រង់មែនឬ?(សាការី ៧:៥)។
សំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រង់ចំណុចនេះ បានបង្ហាញថា ជាបឋម បញ្ហានៃការអធិស្ឋានតមរបស់ពួកគេ មិនមែនបណ្តាលមកពីបញ្ហាក្រពះរបស់ពួកគេនោះទេ តែគឺដោយសារតែចិត្តរបស់ពួកគេគ្មានក្តីស្រឡាញ់។ ពួកគេបានបន្តបម្រើតែខ្លួនឯង បានជាពួកគេមិនបានចូលទៅជិតព្រះទ័យព្រះ។ ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានជំរុញពួកគេឲ្យ “សំរេចតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ដ៏ពិត ហើយសំដែងសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់គ្នាទៅវិញទៅមកចុះ។ កុំឲ្យសង្កត់សង្កិនស្រីមេម៉ាយ ពួកកំព្រា ពួកអ្នកស្នាក់នៅ ឬមនុស្សទ័លក្រឡើយ”(ខ.៩-១០)។
គោលដៅរបស់យើង នៅក្នុងការលត់ដំខាងវិញ្ញាណ គឺដើម្បីចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូវ។ ខណៈពេលដែលយើងមានការលូតលាស់កាន់តែមានលក្ខណៈដូចទ្រង់…
ពិសេសយ៉ាងអស្ចារ្យ
សួនសត្វទីក្រុងឡុង បានប្រកាស់ថា មនុស្សមិនមានអ្វីដែលពិសេសទេ។ កាលពីឆ្នាំ២០០៥ សួនសត្វនេះបានចាប់ផ្តើមការតាំងពិពណ៌ដែលមានរយៈពេលបួនថ្ងៃ ក្រោមប្រធានបទ “មនុស្សនៅក្នុងបរិស្ថានរបស់ពួកគេ”។ គេបានជ្រើសរើសមនុស្ស តាមរយៈការប្រកួតតាមអ៊ីនធើណិត ឲ្យចូលមកនៅក្នុងសួនសត្វ។ ដើម្បីជួយទស្សនិកជន ឲ្យមានការយល់ដឹងអំពីមនុស្ស បុគ្គលិកសួនសត្វក៏បានបង្កើតផ្លាកសញ្ញាមួយ ដែលរៀបរាប់ជាលម្អិត អំពីអាហារ និងកន្លែងរស់នៅរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងការគំរាមកំហែងដែលពួកគេជួបប្រទះ។ យោងតាមអ្នកនាំពាក្យរបស់សួនសត្វនេះ គោលដៅនៃការតាំងពិពណ៌នេះ គឺដើម្បីធ្វើឲ្យគេដឹងថា មនុស្សមិនមានភាពពិសេស ដូចជាអ្វីដែលគេបានគិតនោះទេ។ មានអ្នកចូលរួមម្នាក់ ក្នុងការតាំងពិពណ៌នោះហាក់ដូចជាយល់ស្របថា “ពេលដែលយើងមើលឃើញមនុស្សរស់នៅដូចសត្វ ក្នុងកន្លែងនេះ វាបានរំឭកយើងថា យើងមិនពិសេស ដូចអ្វីដែលយើងបានគិតនោះទេ”។
ទស្សនៈខាងលើនេះ គឺពិតជាផ្ទុយពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីមនុស្ស។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា ព្រះជាម្ចាស់“បានបង្កើត” យើងមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ ឲ្យមាន “រូបភាពដូចទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤ និង លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៧)។
ស្តេចដាវីឌបានចាប់ផ្តើមនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣៩ ដោយរៀបរាប់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានស្គាល់ទ្រង់ច្បាស់(ខ.១-៦) ហើយព្រះអង្គមានព្រះវត្តមានគ្រប់ទីកន្លែង ដែលហ៊ុមព័ទ្ធទ្រង់ជានិច្ច(ខ.៧-១២)។ ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែបានបង្កើតលក្ខណៈដ៏ពិសេស នៃផ្នែកខាងក្នុង និងខាងក្រៅរបស់ស្តេចដាវីឌប៉ុណ្ណោះទេ(ខ.១៣-១៤) តែព្រះអង្គក៏បានបង្កើតទ្រង់ឲ្យមានវិញ្ញាណដ៏រស់ ដោយប្រទានជីវិតខាងវិញ្ញាណ និងសមត្ថភាពនៅក្នុងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ស្តេចដាវីឌក៏បានជញ្ជឹងគិត អំពីស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយឆ្លើយតប ដោយការស្ញែងខ្លាច ការភ្ញាក់ផ្អើល និងការសរសើរដំកើង(ខ.១៤)។…
ផ្លូវសម្រាប់គេចចេញ
អ្នកស្រីអាហ្កាថា គ្រីស្ទី(Agatha Christie) បាននិពន្ធរឿងប្រឌិតបែបស៊ើបអង្កេត ដែលមានចំណងជើងថា នាឡិការ ។ រឿងនេះនិយាយអំពីគូជំលោះដែលបានឈានដល់ការសម្លាប់មនុស្សជាបន្តបន្ទាប់។ ពីដំបូងពួកគេមានផែនការសម្លាប់មនុស្សតែម្នាក់ទេ តែក្រោយមក ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមសម្លាប់មនុស្សកាន់តែច្រើន ដើម្បីលាក់បាំងបទឧក្រិដ្ឋដំបូងរបស់ពួកគេ។ ពេលដែលអ្នកឃុបឃិតម្នាក់ បានប្រឈមមុខដាក់លោកផយរ៉ត(Poirot) ដែលជាអ្នកស៊ើបអង្កេត អ្នកនោះក៏បានសារភាពថា តាមពិត ពីដំបូង ពួកគេចង់សម្លាប់មនុស្សតែម្នាក់ទេ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា នៅសម័យព្រះយេស៊ូវ ដែលបានរៀបគម្រោងធ្វើគុតទ្រង់។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រោសឡាសាឲ្យរស់ឡើងវិញ(យ៉ូហាន ១១:៣៨-៤៤) ពួកគេក៏បានប្រជុំគ្នាជាបន្ទាន់ ដើម្បីរៀបគម្រោងធ្វើគុតទ្រង់(ខ.៤៥-៥៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនឈប់តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាក៏បាននាំគេនិយាយកុហក់ អំពីរឿងដែលបានកើតឡើងនៅផ្នូររបស់ទ្រង់(ម៉ាថាយ ២៨:១២-១៥)។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការបំបិទមាត់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ(កិច្ចការ ៧:៥៧ ៨:៣)។ ពីដំបូងពួកគេបានរៀបគម្រោង ទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះយេស៊ូវតែមួយអង្គទេ ដើម្បីបុព្វហេតុប្រទេសជាតិរបស់ពួកគេ តែគម្រោងរបស់ពួកគេក៏បានប្រែក្លាយជាការកុហក បោកប្រាស់ដែលបានរីករាលដាល ហើយក៏បាននាំឲ្យមានការសម្លាប់មនុស្សជាច្រើន។
អំពើបាបរុញច្រានយើង ឲ្យធ្វើដំណើរទៅតាមផ្លូវខុស ដោយមិនដឹងថា ត្រូវឈប់នៅកន្លែងណា ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែប្រទាននូវផ្លូវសម្រាប់ឲ្យយើងគេចចេញពីផ្លូវខុសនោះ។ លោកកៃផាសដែលជាសម្តេចសង្ឃបាននិយាយថា “បើមានមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួសបណ្តាជន នោះមានប្រយោជន៍ ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង ដើម្បីកុំឲ្យជាតិយើងនេះត្រូវវិនាសទាំងអស់ឡើយ”(យ៉ូហាន ១១:៥០) តែពេលនោះ គាត់មិនដឹងអំពីសេចក្តីពិត ដែលមានក្នុងពាក្យសម្តីរបស់គាត់ទេ។ ការឃុបឃិតរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនានៅពេលនោះ បាននាំឲ្យព្រះយេស៊ូវសុគត តែការសុគតរបស់ទ្រង់បាននាំមកនូវការប្រោសលោះមនុស្សជាតិឲ្យរួចពីបាប។…
កំពូលស្រួចដែលវៀច
ពេលដែលកំពូលស្រួចរបស់ព្រះវិហារបានវៀច គេក៏មានការព្រួយបារម្ភ។ កាលយើងទៅលេងមិត្តភក្តិយើង ពួកគេបានចែកចាយថា កំពូលស្រួចរបស់ព្រះវិហាររបស់ពួកគេបានវៀច ដោយសារខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវមួយបានបក់មក ហើយគេក៏បានធ្វើការដាស់តឿនខ្លះៗ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។
ព្រះវិហារនោះក៏បានប្រញាប់ជួសជុលកំពូលស្រួចនោះ តែរឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់បញ្ហាខាងវិញ្ញាណដែលយើងជួបប្រទះជាញឹកញាប់។ ជារឿយៗ គេគិតថា ព្រះវិហារជាកន្លែង ដែលអ្វីៗគួរតែមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ពោលគឺគេគិតថា ព្រះវិហារមិនមែនជាកន្លែង ដែលយើងអាចបង្ហាញចេញនូវភាពវៀចវេររបស់យើងទេ។ តើការគិតដូចនេះ ត្រឹមត្រូវឬទេ?
ប៉ុន្តែ ក្នុងលោកិយដែលធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប និងពេញដោយភាពប្រេះស្រាំ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចិត្តវៀចវេរ ដោយយើងម្នាក់ៗមានចំណុចខ្សោយពីកំណើត។ យើងប្រហែលជាចង់លាក់បាំងភាពកម្សោយរបស់យើង ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើផ្ទុយពីនេះ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ជំពូក១២ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីបន្លានៅក្នុងសាច់ សំដៅទៅលើបញ្ហារបស់គាត់ ដែលគាត់មិនបានប្រាប់ថា ជាបញ្ហាអ្វី តែជាភាពកម្សោយ ដែលភាគច្រើនព្រះគ្រីស្ទបានប្រើ ដើម្បីបង្ហាញអំណាចចេស្តារបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់សាវ័កប៉ុលថា “អំណាចរបស់ទ្រង់បានពេញខ្នាត ក្នុងសេចក្តីកម្សោយរបស់គាត់”(ខ.៩)។ ដូចនេះសាវ័កប៉ុលក៏បានសន្និដ្ឋានថា “ហេតុនោះបានជាខ្ញុំអរសប្បាយក្នុងកាលដែលមានសេចក្តីកំសោយ ក្នុងកាលដែលគេត្មះតិះដៀល ក្នុងសេចក្តីលំបាក កាលគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយក្នុងសេចក្តីដែលខ្ញុំត្រូវចង្អៀតចង្អល់ ដោយយល់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតកាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ”(ខ.១០)។
យើងប្រហែលជាមិនចូលចិត្តចំណុចខ្វះខាតរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ ការព្យាយាមលាក់បាំងចំណុចខ្វះខាតរបស់យើង គឺមិនខុសពីការបដិសេធមិនឲ្យព្រះយេស៊ូវធ្វើការក្នុងភាពកម្សោយរបស់យើងនោះឡើយ។ ពេលដែលយើងយាងព្រះយេស៊ូវ ចូលមកកែប្រែភាពវៀចវេររបស់យើង ទ្រង់នឹងជួសជុល ហើយប្រោសលោះយើង តាមរបៀប ដែលយើងមិនអាចធ្វើ…
យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក
កាលខ្ញុំកំពុងដើរលេងក្នុងព្រៃ ជាមួយកូនៗរបស់ខ្ញុំ យើងក៏បានរកឃើញរុក្ខជាតិតូចមួយដើម មានពណ៌បៃតងដុះជាកញ្ចុំៗ តាមផ្លូវដើរ។ តាមផ្លាកសញ្ញាដែលគេបានដាក់តាមផ្លូវ តាមធម្មតា គេបានហៅរុក្ខជាតិនោះថា ដើមស្លែក្តាន់ ប៉ុន្តែ តាមពិត វាមិនមែនជាដើមស្លែទេ។ វាជាពពួកផ្សិតម្យ៉ាង ដែលកើតឡើងពីបណ្តុំរវាងផ្សិត និងសារ៉ាយ ដែលដុះជាមួយគ្នា ដោយពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយទទួលផលចំណេញពីគ្នាទៅវិញទៅមក។ ផ្សិត និងសារ៉ាយនោះមិនអាចរស់នៅ ដោយមិនពឹងផ្អែកគ្នាបានទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកវានៅជាមួយគ្នា ពួកវាអាចបង្កើតជារុក្ខជាតិដ៏រឹងមាំ ដែលអាចរស់នៅក្នុងព្រៃស្រល់រហូតដល់៤៥០០ឆ្នាំ។ ដោយសាររុក្ខជាតិនេះអាចធន់នឹងភាពរាំងស្ងួត និងអាកាសធាតុត្រជាក់ វាបានធ្វើជាប្រភពអាហារតែមួយមុខគត់ សម្រាប់សត្វរមំាង ក្នុងរដូវរងាដែលត្រជាក់ខ្លាំង។
ទំនាក់ទំនងរវាងផ្សិត និងសារ៉ាយនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់ទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនិងមនុស្ស។ យើងពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដើម្បីលូតលាស់ និងរីកចម្រើន យើងចាំបាច់ត្រូវពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុស គាត់បានពិពណ៌នា អំពីទំនាក់ទំនងដែលយើងត្រូវមាន។ គាត់ថា ក្នុងទំនាក់ទំនង យើងត្រូវ “ប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់”(កូល៉ុស ៣:១២)។ យើងគួរតែអត់ទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយរស់នៅ ក្នុងសន្តិភាព “ធ្វើជាអវយវៈក្នុងរូបកាយតែមួយ”(ខ.១៥)។
យើងមិនងាយនឹងបានរស់នៅ ដោយសន្តិភាពជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ទោសបាប…
ព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ជើងហោះហើរពីក្រុងញូយ៉ក ទៅក្រុងសាន អាន់តូនីញ៉ូបានចាប់ផ្តើមចេញដំណើរ២០នាទីហើយ តែគម្រោងហោះហើរក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ធ្វើឲ្យភាពជ្រួលច្របល់កើតមាន។ ពេលដែលម៉ាស៊ីនមួយ ក្នុងចំណោមម៉ាស៊ីនទាំងឡាយរបស់យន្តហោះខូច បំណែករបស់ម៉ាស៊ីនបានខ្ទាតមកត្រូវបង្អូចមួយធ្វើឲ្យបែកកញ្ចក់ ហើយចូលទៅខាងក្នុងយន្តហោះ បណ្តាលឲ្យកាប៊ីនយន្តហោះបន្ថយសំពាធខ្យល់នៅខាងក្នុង។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ អ្នកដំណើរបួនប្រាំនាក់មានរបួស ហើយអ្នកដំណើរម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងហេតុការណ៍នោះ។ អ្នកបើកយន្តហោះ នៅក្នុងបន្ទប់បើកបរ ធ្លាប់បានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលធ្វើជាពីឡុតយន្តហោះចម្បាំងរបស់កងទ័ពជើងទឹក។ បើសិនជាគាត់មិនមានស្មារតីនឹងនរ និងជាអ្នកបើកបរដែលមានសមត្ថភាពទេ នោះហេតុការណ៍នេះអាចក្លាយជាសោកនាដកម្មដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៀត។ ក្រោយមក កាសែតក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ បានចេញផ្សាយពត៌មាន ដែលមានចំណងជើងថា “ក្រោមការគ្រប់គ្រងដ៏អស្ចារ្យ”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣១ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលថា ទ្រង់បានស្គាល់ព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានថែរក្សាទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់អាចមានបន្ទូល ដោយទំនុកចិត្តថា “ទូលបង្គំប្រគល់ព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់”(ខ.៥)។ ស្តេចដាវីឌជ្រាបថា ព្រះអម្ចាស់នៅតែអាចឲ្យទ្រង់ទុកចិត្តបាន សូម្បីតែក្នុងពេលដែលជីវិតមានភាពជ្រួលច្របល់។ ដោយសារស្តេចដាវីឌត្រូវសត្រូវតាមបៀតបៀន នោះការរស់នៅរបស់ទ្រង់ មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង។ ទោះទ្រង់ងាយនឹងមានគ្រោះថ្នាក់ក្តី ទ្រង់នៅតែមិនអស់សង្ឃឹម។ ក្នុងពេលដែលគេធ្វើទុក្ខទ្រង់ ទ្រង់នៅតែអាចដកដង្ហើមធំ ដោយអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ហើយមានអំណរឡើង ព្រោះព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ និងពេញដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ជាប្រភពនៃទំនុកចិត្តរបស់ទ្រង់(ខ.៥-៧)។
អ្នកប្រហែលជាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងរដូវកាលនៃជីវិត ដែលការវាយប្រហារបានកើតមានពីគ្រប់ទិស ហើយអ្នកពិបាកមើលឃើញផ្លូវដែលនៅខាងមុខ។ ក្នុងពេលដែលមានភាពមិនច្បាស់លាស់ ភ័ន្តច្រឡំ និងជ្រួលច្របល់នោះ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា អ្នកដែលនៅជាប់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ គឺកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យ។—ARTHUR JACKSON
ការឱបតុក្កតាខ្លាឃ្មំ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទិញតុក្កតា “ខ្លាឃ្មំ” ធ្វើជាអំណោយ សម្រាប់ចៅរបស់ខ្ញុំ។ វាជាតុក្កតាដ៏ធំមួយ ដែលគេបានញាត់គខាងក្នុង ដែលបានជួយឲ្យខ្ញុំបង្ហាញចេញនូវក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់។ ពីដំបូង ចៅរបស់ខ្ញុំបានឆ្លើយតប ដោយការងឿងឆ្ងល់។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានភ្ញាក់ផ្អើល។ ហើយដោយសារការចង់ដឹងចង់យល់ គាត់ក៏បានធ្វើការពិនិត្យមើល យ៉ាងក្លាហាន។ គាត់យកម្រាមដៃរបស់គាត់ទៅប៉ះច្រមុះខ្លាឃ្មំនោះ ហើយពេលដែលខ្លាឃ្មំដួលទៅមុខ មកលើដៃរបស់គាត់ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបទៅវិញ ដោយអំណរ។ ចៅរបស់ខ្ញុំក៏បានផ្អែកទៅលើទ្រូងដ៏ស្រមូវរបស់ខ្លាឃ្មំ ហើយឱបវាយ៉ាងណែន។ ស្នាមញញឹមរបស់គាត់បានលេចឡើងនៅថ្ពាល់គាត់ ខណៈពេលដែលគាត់ក្រាបពីលើរោមទន់ៗរបស់ខ្លាឃ្មំ។ ក្មេងតូចម្នាក់នេះ មិនដឹងថា តុក្កតាខ្លាឃ្មំមិនអាចស្រឡាញ់គាត់នោះទេ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា តុក្កតាខ្លាឃ្មំនោះស្រឡាញ់គាត់ ហើយក៏បានតបស្នងវិញ ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ អស់ពីចិត្ត។
ក្នុងសំបុត្រទីមួយ ក្នុងចំណោមសំបុត្របីច្បាប់ដំបូង ដែលសាវ័កយ៉ូហានសរសើរផ្ញើទៅពួកជំនុំដំបូង គាត់បានបង្រៀនដោយចិត្តក្លាហានថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “យើងរាល់គ្នាបានស្គាល់ ហើយក៏ជឿចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់មានដល់យើង ព្រះទ្រង់ជាតួសេចក្តីស្រឡាញ់”(១យ៉ូហាន ៤:១៦)។
ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា ដោយព្រះហស្តបើកចំហរចាំទទួលយើង ដោយព្រះទ័យស្មោះ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើង ដោយការលះបង់ ដោយឥតសំចៃ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។
លោកយ៉ូហានក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ឯយើងរាល់គ្នា យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន”(១យ៉ូហាន ៤:១៩)។ ពេលយើងជឿថា ព្រះស្រឡាញ់យើង នោះយើងក៏បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់តបស្នងមកវិញ។…
ពេលដែលអ្វីៗហាក់ដូចជាបាត់បង់អស់
ក្នុងរយៈពេលតែ៦ខែសោះ ជីវិតរបស់លោកជើរល(Gerald) បានជួបរឿងធំផ្ទួនៗ។ វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចបានបំផ្លាញមុខជំនួញ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ គ្រោះថ្នាក់ដ៏សោកសៅបានឆក់យកជីវិតរបស់កូនប្រុសគាត់ទៀត។ រឿងដ៏តក់ស្លត់នេះ បានធ្វើឲ្យម្តាយរបស់គាត់គាំងបេះដូងស្លាប់ ភរិយារបស់គាត់ក៏មានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយគេនៅតែមិនអាចកម្សាន្តចិត្តកូនស្រីទាំងពីរនាក់ ដែលនៅក្មេងនៅឡើយ។ ពេលនោះ គាត់មិនដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីឡើយ ក្រៅពីទូលសួរព្រះជាម្ចាស់ តាមអ្នកនិពន្ធកណ្ឌទំនុកដំកើងថា “ឱព្រះនៃទូលបង្គំ ព្រះនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់លះចោលទូលបង្គំ?”(ទំនុកដំកើង ២២:១)។
លោកជើរលអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀតបាន គឺដោយសារតែគាត់មានសង្ឃឹមថា ព្រះដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូវ ឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នឹងរំដោះគាត់ និងគ្រួសារគាត់ ឲ្យរួចពីការឈឺចាប់ ហើយនឹងទទួលបានក្តីអំណរដ៏អស់កល្បជាជំនួសវិញ។ គឺគាត់សង្ឃឹមថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងឆ្លើយតប ចំពោះគាត់ ពេលដែលគាត់ស្រែករកជំនួយពីទ្រង់។ ក្នុងពេលដែលគាត់អស់សង្ឃឹម គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងទុកចិត្តព្រះ ក្នុងពេលដែលគាត់មានទុក្ខវេទនា គឺមិនខុសពីស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកដំកើងនោះឡើយ។ គាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវក្តីសង្ឃឹមថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងរំដោះ ហើយសង្រ្គោះគាត់(ខ.៤-៥)។
ក្តីសង្ឃឹមនោះ បានចម្រើនកម្លាំងលោកជើរល។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ពេលគេសួរគាត់ថា តើគាត់សុខសប្បាយទេ គាត់គ្រាន់តែអាចឆ្លើយថា គាត់កំពុងតែទុកចិត្តព្រះ។
ដោយសារគាត់បានទុកចិត្តទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏បានប្រទានគាត់នូវការកម្សាន្តចិត្ត កម្លាំង និងសេចក្តីក្លាហាន ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ។ ក្រុមគ្រួសារគាត់ក៏បានមានភាពល្អប្រសើរឡើងវិញបន្តិចម្តងៗ បន្ទាប់ពីសោកនាដកម្មនោះបានកើតឡើង ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន លោកជើរលក៏បានស្វាគមន៍កំណើតរបស់ចៅទីមួយរបស់គាត់។ គាត់បានយំដោយអំណរ ជាទីបន្ទាល់…
ការរិះគន់ដ៏សប្បុរស
ក្នុងអំឡុងពេលនៃថ្នាក់រៀនគូរគំនូរទេសភាព គ្រូបង្រៀនដែលជាវិចិត្រករអាជីព ដែលមានបទពិសោធន៍ខ្ពស់ បានធ្វើការពិនិត្យមើលកិច្ចការដំបូងរបស់ខ្ញុំ ដែលគាត់បានដាក់ឲ្យធ្វើ។ គាត់បានឈរមើលដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់ នៅពីមុខផ្ទំាងគំនូររបស់ខ្ញុំ ដោយដៃម្ខាងគ្របពីក្រោមចង្ការរបស់គាត់។ ពេលនោះ ខ្ញុំស្មានថា គាត់នឹងនិយាយថា ផ្ទាំងគំនូររបស់ខ្ញុំពិតជាយ៉ាប់ណាស់។
តែគាត់មិនបាននិយាយអញ្ចឹងទេ។
គាត់និយាយថា គាត់ចូលចិត្តការដាក់ពណ៌ និងការបង្ហាញចេញអារម្មណ៍ដ៏ទូលាយ នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូររបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើងថា ខ្ញុំគួរតែគូរដើមឈើដែលនៅឆ្ងាយៗ ដោយប្រើពណ៌ស្រាលៗ ហើយខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវគូរកញ្ចុំស្មៅ ឲ្យមានចុងស្រួចៗជាងនោះ។ គាត់មានសិទ្ធិរិះគន់ស្នាដៃគំនូររបស់ខ្ញុំ ផ្អែកទៅលើក្បួនច្បាប់នៃទស្សនៈ និងការប្រើពណ៌ តែការរិះគន់របស់គាត់ គឺពិតត្រង់ ហើយសប្បុរស។
ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ ដើម្បីថ្កោលទោសមនុស្ស ដោយសារអំពើបាបដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត តែទ្រង់មិនបានប្រើក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ ដើម្បីវាយប្រហារមកលើស្តី្រសាសន៍សាំម៉ារី ដែលទ្រង់បានជួប នៅក្បែរអណ្តូងទឹកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានរិះគន់នាង តាមរបៀបដ៏សុភាព ដោយប្រើព្រះបន្ទូលដ៏មានន័យរបស់ទ្រង់។ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យនាងដឹងថា ការស្វែងរកភាពស្កប់ចិត្ត នៅកន្លែងខុស បាននាំឲ្យនាងធ្លាក់ចូលអំពើបាបកាន់តែខ្លាំង។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ ទ្រង់ក៏បានបើកបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យនាងដឹងថា ទ្រង់ជាប្រភពតែមួយគត់ នៃភាពស្កប់ស្កល់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ៤:១០-១៣)។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញនូវការគួបផ្សំនៃព្រះគុណ និងសេចក្តីពិត ក្នុងរឿងនេះ ក៏ដូចជាក្នុងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយទ្រង់ផងដែរ(១:១៧)។ សេចក្តីពិតក៏បានដាស់តឿនយើង កុំឲ្យគិតថា អំពើបាបរបស់យើងមិនមែនជារឿងធំដុំ តែព្រះគុណទ្រង់បានជួយឲ្យយើងរួចពីបាប។
ចូរយើងទូលសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវបង្ហាញយើង នូវផ្នែកណាខ្លះក្នុងជីវិតយើង…
ការស្រេកឃ្លាន ក្នុងកំពង់ផែ
ក្នុងកំណាព្យប៉ទុយហ្កាល់ ដែលលោកហ្វឺនេនដូ ប៉េសូ(Fernando Pessoa) បាននិពន្ធ មានឃ្លាមួយបានសរសេរថា “កំពង់ផែនីមួយៗ ជាការស្រេកឃ្លាន ដែលជាប់ក្នុងថ្ម”។ លោកប៉េសូបាននិយាយអំពីកំពង់ផែ សំដៅទៅលើអារម្មណ៍ដែលយើងមាន ពេលដែលនាវាបានចាកចេញពីយើងយឺតៗ។ នាវាចាកចេញទៅ តែកំពង់ផែនៅកន្លែងដដែល ជាតំណាងឲ្យភាពយូរអង្វែង នៃក្តីសង្ឃឹម និងក្តីស្រមៃ ការបែកគ្នា និងការស្រេកឃ្លាន។ យើងស្រេកឃ្លានរកអ្វីដែលយើងបានបាត់បង់ និងអ្វីដែលយើងមិនអាចឈោងទៅដល់។
ក្នុងភាសាប៉ទុយហ្កាល់ ពាក្យក្នុងកំណាព្យនេះ ដែលប្រែមកថា “ការស្រេកឃ្លាន” គឺសំដៅទៅលើការអាឡោះអាល័យដ៏ខ្លាំង ដែលមានក្នុងជម្រៅចិត្តយើង ដែលពិបាកពិពណ៌នា។ អ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យនេះ កំពុងតែពិពណ៌នា អំពីអ្វីដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន។
ភ្នំនេបូរ អាចជាកន្លែងដែលលោកម៉ូសេមានការស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានឈរនៅលើភ្នំនេបូរ មើលទៅទឹកដីសន្យា ជាទឹកដីដែលគាត់មិនអាចទៅដល់។ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា ទ្រង់បានឲ្យគាត់ឃើញទឹកដីសន្យា តែទ្រង់មិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចូលឡើយ(ចោទិយកថា ៣៤:៤)។ ស្តាប់មើលទៅ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ហាក់ដូចជាធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ តែបើយើងគិតដូចនេះ នោះមានន័យថាយើង មិនបានយល់អំពីរឿងដែលកំពុងតែកើតឡើងនៅពេលនោះទេ។ តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូលកម្សាន្តចិត្តគាត់ថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានទឹកដីសន្យានោះដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់គាត់(ខ.៤)។ មិនយូរប៉ុន្មាន លោកម៉ូសេនឹងត្រូវចាកចេញពីភ្នំនេបូរ ទៅទឹកដីមួយ ដែលល្អជាងទឹកដីកាណានទៅទៀត(ខ.៥)។
ជាញឹកញាប់ ជីវិតរបស់យើងបានជួបនូវរឿង ដែលធ្វើឲ្យយើងឈរអាឡោះអាល័យ ដោយសារមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បានបែកចេញពីយើង ក្តីសង្ឃឹមបានរលាយ ឬក្តីស្រមៃបាត់បង់ជាដើម។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចអ័ដាម…